Heil
Het buiten onder de luifel schuilende
samenklevende volk voor café België
liet me met mijn zwarte vouwparaplu
door voor het scoren van een pakje
Marlboro Gold – less smell – dat me
minder welwillend werd gegund door
mijn ID. Ik liet twee zuiplappen voor-
gaan en kreeg toen na verwoed prutsen
mijn felbegeerde kankerverwekkende
rookwaar, die me waarschuwde voor
verminderde vruchtbaarheid. Niettemin
meende ik er toch een vers uit te halen:
voor het heil van de dampende mensheid.
R.I.P.
Laatst heb ik afscheid moeten nemen
van een van mijn dierbaarste over-
hemden dat ik, per ongeluk, stuk-
scheurde op de rug toen ik het uit
de trui wilde halen waarmee ik het
had uitgetrokken.
Het was een edel
overhemd: pastelgroen en van een
delicate, mij onbekende fijne stof.
We stonden en verstonden elkaar.
De liefde was geheel en al weder-
zijds. Rust zacht, lief overhemd.
Nog fijner wordt je stof.
L’innocente
O, het zachtroze borstplaat van de
tepelkringen van Laura Antonelli,
die nu in zwarte grond verteren
maar zich bewonderen lieten en
puberale lusten wakker schokten
rond de tuitjes in die zoete, prille
textuur van heb ik jou daar!
De camera filmt de lichtval rond
alle passiviteit en vuur van een
even jonge Giancarlo Giannini.
Visconti is er bi en half verlamd
veelzijdig cinematografisch geil
bij in diepdoorvoelde esthetiek
van diepdoorleefde wetenschap:
onschuld kan je de kop kosten.
Grazie mille
Aan het meer van Levico Terme,
in de schemering van mijn jeugd,
passeerde ik een parend stel waar-
van hij prompt opstond en pikke-
doriaans vroeg: Wil je meedoen?
Als wou hij vuur. Hij kwam met
onwankelbare overtuiging – en
kuis schud ik mijn blonde lokken.
Wereldbrand zet de sokken erin
tot mijn single bed is afgekoeld.
De hondsdagen
Op deze heetste avond sinds de weermetingen
wordt mij koelte toegewuifd door een cadeau
van mijn liefste ex. En mocht ik weer te warm
voor haar lopen, dan gewoon de ventilator aan.
Droom
over natte wind op houten stoel waar
als een triomfantelijke parel in heel zijn
ronde lezing een hazelnoot ligt te stralen
geholpen door een deplorabele oogst.
Tadmur
Wat eeuwen al niet meer bestaat zal
misschien in stofwolken verdwijnen:
Palmyra, Stad van Duizend Zuilen,
hangt het zwaard van Damocles
boven het oude verruïneerde hoofd.
Palmyra heeft haar beelden afgevoerd,
begraven in een voorschot op de dood.
Alles ritselt waar en zwaar bevochten in
Palmyra. Hagedissen schudden hun kop.
De keukenmeid
rijgt met een dromerige blik
de tweede fazant aan het spit
in haar zondagse werktenue
met de opvallende plooikraag.
Wtewael had evenveel zin in
haar als zij in haar zaligmaker.
Calvijn deed nog niet mee en
gereformeerd was andere koek:
zielenheil rijmde nog op geil.
Joachim Wtewael - 'De keukenmeid', ca 1620-1625, 103,2 x 72,3 cm, Het
Centraal Museum, Utrecht
Menswording
Steek eerst je hand in eigen
boezem, waarde scherpslijpers!
Oordeel niet om niet te worden
geoordeeld. Weg met aanslagen:
wat jij niet wilt dat jou geschiedt
doe dat ook je buurman niet.
Houd een beetje rekening, God-
betert, met je naasten, ja? Waarom
geen paradijs op aarde? Geniet het
leven, dood zijn we nog lang genoeg.
Laat ons fijne stervelingen, kleine
broodverbeteraartjes worden en
onze dagelijkse nood lenigen
om de liefde her uit te vinden.
Dan wordt God weer mens.
VERZEN UIT HET TESTAMENT
Eenzaamheid: je moet heel sterk zijn
om van eenzaamheid te houden; je moet goede benen hebben
en een buitengewone weerstand; je moet geen verkoudheid
krijgen, geen griep of keelpijn; je moet geen
overvallers of moordenaars duchten; als je de hele middag
moet lopen of misschien de hele avond
moet dat ongemerkt kunnen; zitten is er niet bij;
vooral ’s winters niet; met de wind over het natte gras,
en met de keien tussen het vuilnis, vochtig en modderig;
er is geen troost, dat lijdt geen twijfel,
behalve een hele dag en nacht voor de boeg
zonder wat voor plichten of grenzen ook.
Seks is een aanleiding. Hoeveel samenkomsten er ook zijn –
en ook ’s winters, over de straten vol wind,
tussen de vlakten met vuilnis tegen de vage flats
komen ze veel voor – het zijn momenten van eenzaamheid;
warmer en levender is het wellevende lichaam
dat zalft van zaad en weer verdwijnt,
kouder en sterfelijker rondom het verlaten genot;
dat vreugdevol stemt als een wonderbaarlijke wind,
niet de argeloze glimlach of de troebele brutaliteit
van iemand die verdwijnt; hij neemt een jeugd mee
ongemeen jong; en daarin is hij onmenselijk,
want hij laat geen sporen achter, of liever één,
dat altijd in alle seizoenen hetzelfde is.
Een jongen bij zijn eerste liefdes
is louter vruchtbaarheid van de wereld.
Het is de wereld die zo meekomt; ze verschijnt en verdwijnt,
als een wisselende gedaante. Alle dingen blijven ongerept,
en jij kunt de halve stad aflopen, je vindt hem nooit meer;
de daad is voltrokken, de herhaling is een ritueel. (...)
uit: Trasumanar e organizzar - overschrijden en organiseren (1971)
door: Pier Paolo Pasolini
vertaling: Jan van der Haar
Invloed
Zelfs zonder blind te zijn ben ik
spiritualistisch: Bevo perché devo.
En zo lust ik er nog wel een paar:
Nessuno mi ama, nessuno mi chiama.
O, wat zijn we toch eenzame bliksems:
Jupiter is er niets bij, hoe invloedrijk
ook. Zijn ambrozijn heet nu Drambuie.
Juno ligt laveloos in een hoekje te slapen,
openlijk dromend van de VSB-poëzieprijs
die ze gunt aan de goddelijke Hester Knibbe.
Zeg jij, zeg ik
Ideeën uitgerold als bladerdeeg.
Mijn kurkentrekker rukt uit bi-
polair gestoorde boeken, bundels
wanden vol doeken. Kolderieke
depressieve dranken stapelen op
in wasmand-gender-blikken-vuil-
nisemmer, ze zijn er ingerold…
Je hebt er, zeg je, niks aan gedaan,
maar kunt er, zeg ik, alles aan doen.
Sla de pagina’s, sla de pagina’s om.
Zorg altijd voor nieuw bladerdeeg.