Gras

Het dakterras hekelt Nebukadnezar.
Leve de megalomanie, giechelt het
samenzweerderig. De Vaticaanse
koepel trilde groen en de villa van
Hadrianus had alle begrip. Zolang
wij overzicht houden is het allang
goed.
          Maar we willen altijd meer.
Daarin schuilt het menselijk tekort.
Hoeveel gras moeten wij nog eten
totdat onvolkomenheid is verteerd? 

Broederlijk

Stappend als de zanger uit Eline Vere
groette hij me stram beheerst als licht
versleten robot uit de volgende eeuw.

Hij zal zo’n beetje midden veertig zijn,
dagelijks naald in bil vanwege suiker
waar ik voor het slapen gaan de pil slik.

Met zijn klooster om de hoek ben ik,
godsamme, de monnik van ons twee
met ongewijde eenzaamheid per dag.

Gereformeerd – vrijgemaakt

Ik werd evenzeer door de push-up
van mijn oudste zus geïntrigeerd als
door de bolstaande witte onderbroek
van mijn op een na oudste broer, even-
zeer door de spataderen van mijn moeder
als door de kuitloze benen van mijn vader,
evenzeer door de punttietjes van mijn op een
na oudste zus als door de goudappeltjes van de
jongste, waar ik mijn handjes op diende te leggen,
als door het zwijgen van mijn jongste broer, die
aan allebei mijn oorlelletjes placht te sabbelen.

We vormden met zijn tienen een heel hecht gezin.

Advies

Morgen weer openramenweer:
en de stad zal roken, walmen
als Gehenna. Vele onschuldigen
zullen eindigen op het rooster en
leed zal worden verward met genot.

Morgen weer openramenweer, maar
houd zo mogelijk de vensters toe!
Omlijst u in de binnenkamer met
terughoudendheid. Geef uzelf water
om pootje te baden in uw hoofd.

Gebed

Vlees van bleke kastanje
uit voorjaarsachtige herfst.
Donkerblond geverfd haar is
donkerbruin, geruststellend.
Ogen groter dan de stuiters
uit mijn jeugd. Geforceerde
handen die je rug krabben
(ik raak verblind door jeuk).
Ze memoreren kriebelpoten
van de rond bebilde mede-
studente van ijstijden her.
God kent naam en klauwen.

Geef me handen, Heer, die
in uw preventief programma
en na het alledaagse scheppen
mij verlossen van praktisch

alles.  

De schat

Eerst rijk, nu armlastig. En ik snap niet
Hoe het met zoveel rijkdom is gegaan.
Niet door wat ik verloor ben ik ontdaan;
Maar doordat ik niet snap waar ik het liet.

Geen plezier, helaas, geen vreugd der jaren,
Waarvan de herinnering de armoede
En het stil leven had kunnen vergoeden,
Of de reden van mijn stemming verklaren.

Hoe ben ik dan in deze staat geraakt?
Met mijn rijkdom kon ik van alles doen,
Maar deed ik niets, ik ben een arme oen.
Ik heb mijn geld verkwist en opgemaakt.

Niet het werk dat glans verleent aan de tijd,
Noch vreugde als de vulling van een leven.
Dus zoveel rijkdom heeft alleen gegeven
Dat mij deze armoede werd bereid…

Luigi Pirandello
vert.: Jan van der Haar
(uit: Andrea Camilleri, Luigi Pirandello. Biografie van een verwisselde zoon, Serena Libri 2007, p. 177)

Op zich

Iemand met altijd wat heeft
Vast niet het zwevende-rib-
Syndroom gehad, vermoed ik.

Hebt u wel eens wat? vraag ik
De postzegelhandelaar die in
Noord-Korea werd gearresteerd.

Zijn glimlach is zeldzaam getand
Met gestempelde schaamstroken
Die iemands dood betekenen als

Ze worden afgescheurd. Amnesty
Heeft gevallen gesignaleerd, maar
Het gaat op zich de goede kant uit.

Lieve Fleur,

Je was er: een wonder van een lichaam.
Maar een leven dat nooit bewaarheid…
waarschuwden ons de heren medici.

Je volgde keurig alle celdelingen, alle
doorgaand verkeer. In de tunnel kwam
je lucht tekort. Je verslikte je in de

aarde, jong en mooi en veelbelovend,
gehuld in het mysterie dat zo oud is
als de eerste hap in de eerste appel.

Je hebt je eerste Pasen niet gehaald
zoals tal van andere dingen niet.
Je kreeg nog geen drie maanden.

Maar je krijgt dit gedicht van mij.

Do ut des

Ans en ik zaten in haar serre
te converseren en te nippen

van witte wijn, terugblikkend
op ons leven en niet wetend

dat mijlen verder de ultieme
carrière werd bekroond met

de keuze voor de nieuwe paus
die zich op 76-jarige leeftijd

voorstelde aan de Stad en de
wereld als Franciscus, en zei:

‘Broeders en zusters, goeden-
avond. Zegen mij, dan zegen

ik u.’ Want voor wat hoort wat.

Allegro ma non troppo

Een zondagmiddag. Een kerk. Een concert.
De wrong voor ons wringt haar zakdoek: don’t
cough! brult mijn brein haar telepathisch toe.

Ze staat op en loopt naar het portaal om daar
lekker ongestoord haar longen uit te blaffen.
De klavecinist blijft molshopen open nagelen

onder een Alpenspringende opverende violist.
De weide is gevuld met een vloed aan grijze
duiven die het koeren allang hebben gestaakt.

Ze zijn vermaakt aan Bach, en Bach aan hen.

Sneeuw

Je kunt zo smerig, drabbig, blubberig zijn
als een onbekeerde Maria Magdalena…

Maar dan klink je weer als Phoebe Snow
zo zuiver en immaculaat levendig Omo-

wit. Je bent zo oud als de wereld en daarom
een hopeloos anachronistisch oud cliché:

je zingt wel, maar houdt niet van geluid–
You ’re a poetry man. Verstilde sneeuw…

Caravaggio

Show me what you’ve got. Onder
Heftig licht. Narcissus’ knie die

Zoekt naar wonderbare evenknie.
Ejaculatie van bloed uit Holofernes’

Hals, waar Judith onvervaard haar
Zwaard in had geplant – in Palazzo

Barberini. Porno met stijl, van alle
Tijden. Passievol en onbekommerd.

Het moest godverdomme gebeuren,
Hoe pakkend het bleke schaalmodel.

De opdrachtgevers zouden opkijken!